۸۹: من از جنس تو نیستم.

آرام‌گاه انسانها ، تنها ویژگی که ندارد آرامش است، انسان زاده ی جنگ و نزاع است، میدان جنگی به وسعت یک تخت! پس آرامش سنخیتی با انسان ندارد، موجودی که به بردگی می گیرد، به دار می آویزد، به رگبار می بندد، نمی تواند ادعای آرامش کند، در پس هر کلمه ای جنگیی خفته، این بی نظمی را خدا خلق کرده، شکی در آن ندارم، این کثافت تنها از او برمی آید، چون تنها قدرت موجود برای چنین آشوبی در دستان اوست، اشتیاقی که به جنگ دارد از دیرباز و از بدو تاریخ بشری، نشان از یک بازیگردان هوس‌باز دارد که تشنه ی «ظلم‌بینی» است، تشنه ی به خون قلتاندن مخلوقاتش، هدفی واهی به نام جاودانگی را به خورد مخلوقش داده تا امید را در دلش زنده نگه دارد، مرگ انسان افیون زده اش می کند، که می میراند می میراند، که تنها اوست که قدرت یکتاست، بی شک هم هست.
هر قدرتی ابزارش روزی  با خشم درهم آمیخته می شود ، مثل نطفه ی انسان… که با خشم روی تخت بسته شده است. قدرتی خدادادی از جنس خدا